PRZYJACIEL

Mąż może odejść, kochanek odejdzie, prawdziwy przyjaciel pozostaje na zawsze.
Dziwi mnie, że przyjaciele są tak bardzo niedoceniani.
Nie chodzi mi o kogoś, kogo nazywamy przyjacielem, bo popiera nas w każdej kwestii,
bo zawsze się z nami zgadza i ciągle chwali. Przyjaciel jest naszą bratnią duszą, odbijamy
się w nim, jak w zwierciadle. Mówi, gdy widzi, że nasze drogi zmierzają w złym kierunku,
postuka palcem po czole, gdy robimy głupstwa, upomina, spiera się z nami, pokazuje drugą stronę życia, otwiera oczy w trudnych sytuacjach. Najpiękniejsze jednak jest to, że ZAWSZE JEST.
Jest Ci smutno, spotkało Cię coś przykrego, dzwonisz do niego, piszesz, on odpowiada, że
zaraz będzie, żeby dać mu pół godziny, godzinę-przyjedzie, przytuli, pozwoli wygadać się, wypłakać, potem otrze łzy, pocieszy, przemówi do rozsądku. Gdy jest daleko, dzwoni, wspiera. Nie ma jego ciała, ale czujesz, że sercem jest z Tobą, że jest blisko, że myśli o Tobie.
Takie uczucia są bardzo piękne, trwałe. Mówi się, że przyjaźń damsko- męska nie ma szans
na przetrwanie, bo zawsze jedna albo druga strona chce czegoś więcej. Zgadzam się z tym, że
może nawet oboje chcą, ale potrafią powstrzymać swoje chciejstwo, gdy widzą, że jest cudownie tak, jak jest. Zgadzam się też z tym, że przyjaciela kocha się, jak kogoś najbliższego. Nie mam wątpliwości, że tak jest. Od tej miłości jednak nie żąda się ani nie spodziewa czegoś, czego spodziewamy się po miłości kochanka czy męża. Nie jesteśmy zaborczy, nie wymagamy, by przyjaciel był sam, nie okupujemy każdej jego wolnej chwili. Dajemy mu
wolną rękę, przyzwolenie na miłość, na drugą osobę, nawet na to, że kiedyś, gdy będzie chciał, odejdzie. Boli? Niekoniecznie, jeżeli wszystko odpowiednio
poukładamy sobie w głowie, przyjaciel może okazać się cudem w naszym życiu. Prawdziwy przyjaciel jest Skarbem, powinien wiedzieć, że cokolwiek zrobi, z kimkolwiek będzie, zawsze będzie bliski i kochany.

„Przyjaciel to ktoś, kto zna melodię Twojego serca. Pomoże Ci ją zaśpiewać, kiedy zabraknie Ci słów”. (autor nieznany)

14. PIES I POŚWIĘCENIE

Moja psina boi się huku fajerwerków.
Już dzień przed Sylwestrem uciekał do budy,
do garażu, za każdym razem, gdy wybuchały
petardy czy fajerwerki.
W noc Sylwestrową próbowałam go uspokoić, nic nie pomagało.
Zabrałam go do domu, ale strasznie dyszał,
było za ciepło dla niego. Chciał wyjść.

Wzięłam go na smycz, ciągnął mnie
do garażu, nosem pokazywał, żebym szła za nim.

Uwolniłam go ze smyczy , przy pierwszym wybuchu zaczął
uciekać, znowu pokazywał, że mam iść za nim.
Nie poszłam.
Podeszłam do bramy, zbliżyłam się do miejsca,
gdzie wybuchały petardy.

W tym momencie zachowanie psa
zszokowało mnie.

Nie oglądałam się, ale zauważyłam
zbliżający się cień. Wybuchały następne petardy,
pies podbiegł do bramy, stanął przede mną, zasłonił
mnie swoim ciałem. Gdy usłyszał huk z drugiej strony,
stawał za mną. Stał tak długo, aż
odwróciłam się i odeszłam.

On najwyraźniej uważał, że coś mi grozi.
Moje bezpieczeństwo stawiał ponad swoje.
Nikt go tego nie uczył.
Bardzo się bał, mimo to postanowił mnie chronić.
Niesamowite.
Wzruszyła mnie bestyjka 🙂

Przed północą nie chcieliśmy narażać go na stres, mąż do pierwszej w nocy siedział z nim  w garażu, w starym aucie. Włączył radio, żeby nie było słychać huku, więc psina spała na jego kolanach:)

Nie ma przesady w twierdzeniu, że pies jest najlepszym
przyjacielem człowieka.

******

12.OBRAŻAJĄ CIĘ GŁUPCY? NIE PRZEJMUJ SIĘ ;)

„Pewien człowiek zaczął publicznie lżyć Omara Khayyama:
– Jesteś bezbożnikiem! Pijakiem! Złodziejem!
W odpowiedzi Omar Khayyam tylko się uśmiechnął. Obserwujący te
scenę młody człowiek, elegancko i modnie ubrany w jedwabne szaty
zapytał Omara:
– Jak możesz znosić takie obelgi? Czyżbyś pozostał obojętny na
wyzwiska, którymi Cię obrzucono?
Omar Khayyam ponownie się uśmiechnął i zaprosił nieznajomego
eleganta do swej piwniczki.

Tam, wśród zakurzonych staroci, stała skrzynia, z której Omar
wyjął brudne podziurawione łachmany i rzucił młodzianowi:
– Masz, przymierz to – powiedział – Chyba będą pasować.
Młody człowiek wielce się zdenerwował:
-Po co mi dajesz te stare szmaty? Przecież jestem przyzwoicie,
schludnie ubrany! Zwariowałeś?! – krzyknął odrzucając zniszczone
ubrania.
– Sam zatem widzisz – powiedział Omar – że nie chcesz przymierzać
brudnych łachów.
Ja też nie chcę przymierzać brudnych słów, które rzucił mi tamten
człowiek… Przejmować się obelgami – to przymierzać łachmany,
które Ci ktoś wciska…”(z internetu)
*****
Niby prosta sprawa, a jednak trudno przejść obojętnie obok oszczerstw rzucanych w naszym kierunku.
Raz rzucone nieodpowiednie słowo , może sprawić, że do człowieka przylgnie zła opinia, ale… najważniejsze jest to, że mamy o sobie odpowiednie zdanie. Przecież wiemy, jacy jesteśmy naprawdę.
Są tacy ludzie, którzy nie zastanawiają się nad tym, co mówią
o innych i do innych.

Tym bardziej nie powinniśmy się tym przejmować.
A jeżeli obraża nas jakiś nerwowy prymityw ?
Czym może nas poruszyć prymitywny gamoń?

Obelgi będą świadczyły przeciwko temu człowiekowi, nam nic do tego. Niech sobie mówi. Jeżeli ktoś uwierzy, zrobi z tego sprawę – jego problem. Prawdziwi
przyjaciele zostaną z nami na zawsze, a podszywający się pod przyjaciół , kombinatorzy ..mogą odejść, gdy przejmą się takimi  kłamstwami. Żadna strata, a może nawet
dar Niebios , bo fałszywy przyjaciel jest jak wrzód na … czterech literach.

 

(Mimo wszystko,  chciałoby się podejść do takiego pajaca i trzasnąć w czerep..aleee.. lepiej machnąć ręką  i odejść :))